Onze ruiter

Wenke Pelgrims aan het woord...

Het begon eigenlijk allemaal toen ik nog een klein kindje was. Ik ging altijd mee met mama en papa naar de manege en stapte na de les hun paard soms uit en zo is mijn liefde voor paarden langzaam gegroeid. Ik hou zo veel van paarden omdat ze je aanvoelen, ze passen zich aan, aan je gedachten en gedrag en zijn dan ook nog eens ontzettend lief. Mij droom was altijd om ooit de KBC Gouden Teugel dressuur wedstrijd mee rijden tijdens Jumping Mechelen. Ik heb toen van mijn droom een doel kunnen maken en... dankzij mijn leermeester Telene heb ik dit doel kunnen bereiken.! Ik denk wel dat het bij elk paardenmeisje haar droom is om ooit te mogen deelnemen aan de Olympische Spelen. Maar dit is uiteraard maar een mooie droom en geen realistich doel.

Op de manege reed ik altijd op dezelfde Shetland pony genaamd Pinnie. Na een tijdje kreeg ik mijn eigen pony, Hengelshoef Carelia , maar wij noemde haar gewoon Fientje. Met Fientje reed ik spelletjes, sprong ik soms en deed ik mee aan verkleedwedstrijden die we af en toe ook wonnen. Na enige tijd werd Fientje ziek, de dierenarts kwam een paar keer per dag en het bleek dat ze buik koliek had. Daar zijn paarden heel ziek van en hebben dan enorme pijn in hun buik. Fientje had zo veel pijn dat de dierenarts haar niet meer kon helpen en ze is diezelfde dag ’s avonds gestorven. Kort na het overlijden van Fientje was ik jarig en van mijn oma kreeg ik een hele speciale kaart. Er stond op: “deze kaart is een pony waard”. En zo gingen we op zoek naar een nieuwe pony.

We vonden een nieuwe pony genaamd Pico Bello. Het was echt een hele brave pony en heel bijzonder want het was een cremello pony met twee blauwe ogen. Ik reed dressuur en sprong ook met haar, maar op een dag werd Pico bang voor balken en niemand wist hoe het kwam. Ik had springles en ze ging over geen enkele sprong meer en er lagen een keer op wedstrijd balken als hoeken in de dressuurring en heel mijn proef was verpest, Pico wilde er niet voorbij!

Omdat Pico geen wedstrijd pony was en ik graag wedstrijd wilde rijden gingen we opzoek naar een nieuwe pony. We vonden de perfecte leermeester, een B pony met de naam Telene. Ik had Telene nog maar net twee weken en vertrouwde haar zo goed dat ik zelfs al galoppeerde zonder de teugels in mijn handen. Na enkele weken ging ik met Telene dressuur en spring wedstrijden rijden. Maar Telene was het best in dressuur. Veel later heb ik met haar ook eventing wedstrijden meegereden. Dat vonden we ook wel leuk, maar het liefst deed ik dressuur. Op wedstrijd begon ik steeds beter de presteren en kon ik regelmatig op het podium staan. Door het behalen van die resultaten mocht ik deelnemen aan het nationaal ponytornooi waar ik uiteindelijk op de achtste plaats eindigde en zo was mijn selectie voor de KBC Gouden Teugel binnen! Je hebt dromen en doelen, maar ik heb van mijn droom mijn doel kunnen maken. Super trots was ik op mijn ponypon en ook wel een beetje op mezelf.

Ik werd ouder en vooral groter en eigenlijk al een beetje te groot voor Telene dus gingen we opnieuw op zoek naar een grotere pony. We gingen de beste pony’s testen, stuk voor stuk geroutineerde wedstrijdpony’s waarvan ik zeer veel kon leren, maar helaas, ik vond bij geen enkele een klik. Toen gingen we eens naar een jonge pony kijken, Bonaventura’s Loïs Lane en daar had ik die klik wel mee. We twijfelden niet langer en hebben haar direct gekocht. Loïs was toen 5 jaar en nog maar zes weken zadelmak. Met Loïs hadden we ups en downs, we reden ook wedstrijden en dat ging dikwijls goed maar soms ook niet en liep de pony met mij door wel drie dressuurringen. Kort na Nieuwjaar 2018 had ik met haar een ernstig ruiterongeval waarbij ik een wervelfractuur heb opgelopen, maar niets houdt mij tegen om verder te gaan met paardrijden.

Na mijn revalidatie zochten we een andere pony waarmee ik terug mijn vertrouwen kon opbouwen. Nu gaan we de nieuwe uitdaging met Parco aan. Ik ben opnieuw beginnen dromen van grote wedstrijden en mijn nieuw doel is om deze met Parco te bereiken en later ook met Loïs.